“ต่า เป่า เรอะ เลอ อมก๋อย” (Letter from Omkoi)
จดหมายจากอมก๋อย จากยอดดอยถึงคนที่คอยและอยู่ห่างใจ __ ตามจริงแล้วร่างแรกสุดของจดหมายฉบับนี้เขียนบนความรู้สึกนึกคิดตอนยืนเกาะราวหลังรถกระบะที่วิ่งด้วยความเร็วลงมาจากอมก๋อย ตอนนั้นรอบตัวเรามืดสนิท เห็นดาวเต็มท้องฟ้าแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ฟังเสียงพูดคุยหยอกล้อกันของครอบครัวชนเผ่าพื้นเมืองที่ทำกับข้าวให้กินอย่างอิ่มแปล้เมื่อเย็น ข้างตัวเราเป็นเด็กชายราวสี่ห้าขวบที่จับราวของรถอย่างมั่นคง แอบหันไปมองสายตามุ่งมั่นในอากัปกริยาผ่อนคลายแล้วเราก็ยิ้มกับดาวทั้งฟ้าอยู่คนเดียว . หลังจากคนกร